Alexander

Two separate pieces, one in English and one in Dutch, both about and dedicated to Alexander. I can't help myself.

Not quite yet.


I’m still counting the months, like I always do. I’m still dreaming away, as usual. My head’s still full with thoughts and my mind is still reeling. I can be distracted. I will be distracted. It’s not work. Work is from 9.30 am to 12.00 pm. Then I empty my mind again. The next block of work is from 1.00 pm to 6.00 pm. Usually I start pouring my thoughts earlier. I get distracted. Gladly.

He’s still in my head. I feel sorry for those who attempt to break into my head and heart. They’re only occasionally in my head and even less in my heart. He’s still in my heart.

He’s a fairy tale, a bad story, a prince. He’s still pulling at my heart strings. He’s even playing me. An impressive deed for a dead guy. My prince on the white horse? I don’t think so. Rather my white prince who used to talk to horses.

Business like, I direct my thoughts onto other paths. I think up mission statements and I try to define our views and our ambitions. Nothing personal, nothing private, nothing to do with him. Work is from 9.30 am till 6.00 pm. When I walk away I poor my head and my heart. He’s still there waiting for me.

Empty hands. A still heart. Haunted eyes. A long time ago.
Empty hands. A pounding heart. Dreaming eyes. Every evening.
I’m still counting the months. I’m not done yet.
Not quite yet.


Het is een vuur dat in alle hevigheid doorwoedt. Ongecontrolleerd raast het door het landschap van mijn hart en snijdt het alle strategieen de pas af. Ik heb geen uitleg voor wat ik voel, noch voor de redenen, het waarom. Ik heb geen woorden voor het stomme toeval dat hem in mijn zichtveld plaatste, of voor de tekenen aan de wand die wij nu zo hardnekkig negeren. Het alles dat wij nooit zullen hebben. Er is niets dat wij ooit zullen delen.

Vooral de eerste week was heftig. Zo heftig zelfs dat ik me zorgen ging maken. Ik die sowieso in slaap valt met denkbeeldige vrienden en dan, na langzaam wakker te zijn geworden, diezelfde vrienden weer naar voren haalt. Zelfs ik was niet voorbereid op de overweldigendheid waarmee Alexander zich op mijn netvlies vestigde en zich voortdurend aan me opdrong.